1. De reis naar Taiwan

Een koffer met maximaal 20 kg inhoud. Handbagage van max. 10 kg. Een schoudertasje.
Wat kan er dan meer mee dan kleding, wat boeken, de laptop, iPad, iPhone en toiletspullen?
Het is prima, ik kom in een ingericht huis en  ben blij dat ik van de meeste bezittingen af ben.
Een vriendin en twee vrienden brengen me naar Schiphol. Een broer en een andere vriendin komen daar nog afscheid nemen. We krijgen wat extra tijd voor elkaar, omdat het vliegtuig wat vertraging heeft. Het tijdsverschil lost zich vast op bij de overstap in Seoul.

comité van uitgeleide

Nog even wat kado's kopen ( valt buiten de 20 kg!) en aan boord, voor het eerst bij Korean Air. Het is 18:40 uur als we vertrekken, de avond gaat vallen. Zicht is er nog bij het opstijgen, maar al gauw maken de wolken de scheiding tussen ons luchtruim en het aardse gekrioel. We vliegen naar het oosten, tegen de zon in, heel snel wordt het donker.
Ik voel me ineens verdrietig. Moe na alle drukte, eigenlijk zijn de laatste jaren zo intensief geweest.
Na een poosje verandert mijn gevoel, ik voel me sterk. Waar ik ook ben, ik ben er gelukkig zelf. Ik voel me wereldburger.
De crew komt met een blikje water en wat gezoete pinda's. Die verhelpen het lege gevoel na het wachten. Zeer aardige stewardessen en steward. Ook krijgen we witte slofjes, werkelijk een uitvinding voor je voeten, die heel wat te lijden hebben tijdens zo'n reis.
De Aziatisch, vegetarische maaltijd is heerlijk, ik ben gelukkig weer onderweg naar het continent van het heerlijke voedsel en het eten met stokjes. Het lijkt wel of met stokjes alles  beter smaakt. Een laatste biertje en een glaasje rode wijn. In Taiwan drink ik nauwelijks alcohol, zoals de meeste Taiwanezen.
Na het eten wordt het rustig in het vliegtuig. Ik probeer te slapen, rust in ieder geval uit. Alleen, die stoelen..., ik heb vaak last van mijn nek in het vliegtuig. En mijn lengte zit ook niet mee. Niet zeuren, hangen, geef je over aan de rust.
Als ik  weer eens weggedommeld ben met mijn oogmaskertje voor (ideaal, ha, ha, ik slaap lastig met licht), merk ik dat het ineens licht wordt. Het licht gaat aan, wakker worden, het is ochtend, om 2 uur Nederlandse tijd. Buiten is het verblindend licht. Kaal landschap, bruin met wat witte vlekken: water of zout? Het lijkt wat op Patagonië, tijdens de vlucht naar El Calafate. Hier en daar een dorp of rechte lijnen. Dit zal China zijn, ergens in China.
Er volgt een heerlijk rijst-ontbijt. Ik eet het liefst 3x warm op een dag.
Ergens na de middag komen we aan op Seoul, het nummer 1 vliegveld van de wereld. Dezelfde winkels met dure merken als op alle grotere luchthavens, mooi ingericht. Maar dat is niet mijn behoefte.
Ik loop naar boven, eerst natuurlijk door de douane, geen problemen, en daar heerst rust. Ruim, licht, met een zachte, ontspannende achtergrond muziek. Ik zak neer op een zachte bank en ontdek dat overal free-wifi is, fijn. Krijg een melding dat er waarschijnlijk een aanval op mijn gmail wordt gedaan vanuit Seoul, maar ben te duf om dit goed af te kunnen handelen.
Als ik verder loop, zie ik de gratis douches, massagestoelen en heerlijke ligbedden. Ik vlij me neer en slaap, mijn spullen aan me vast gebonden. Wat een luxe: liggen.


liggen!

De tussenstop duurt niet al te lang. Op weg naar de gate. Alles is duidelijk aangegeven.
Een korte vlucht naar Taipei. De maan schijnt boven de wolken; ik zit links schuin voor de vleugel en de zon weerkaats de vleugeltip op de glanzende vleugel. Pracht.


De maan, terwijl de zon de vleugeltip weerkaatst.

Op Taipei hoef ik nu niet lang op mijn bagage te wachten. Ik wil wat geld trekken, maar krijg dat pas voor elkaar na hulp van een aardige man van de touristenbalie, pfff, dit overkwam me nog niet eerder. Ik heb altijd eenvoudig kunnen pinnen.
Met de shuttlebus en de High speed railway (lux en netjes) naar het treinstation in Taipei. Dat ontzettend onoverzichtelijke station, waar ik vaak zoek raak. Ook nu heeft Ling Chih moeite mij te vinden. Ze heeft nog wat zaken af te handelen. En tot slot nemen we de late trein naar Hualien, wel een kaartje, geen gereserveerde zitplaats.
Gelukkig zijn er al snel lege plekken, zodat we onze vermoeide benen rust kunnen geven.
Het laatste stuk met de taxi naar huis. Om 2 uur in de ochtend zijn we thuis. Daar ontvangen de katten ons met luid gemiauw.