We besloten een stukje te gaan fietsen, richting Lyu Lake.
Water, iets te eten en wat snoepjes gingen mee. Korte broek en korte mouwen.
Het fietsen ging lekker en we besloten om zover mogelijk te fietsen naar het zuiden en dan met de fiets in de trein terug te komen. De zon begon ongenadig te schijnen en de blote huid bleek nu niet zo'n goed idee. Uren in de brandende Taiwanese zon is gevaarlijk. We reden door een klein dorpje en besloten wat handschoenen en gezichtsbedekking te kopen. En voor mij de losse mouwen, allemaal erg handig. De handschoenen kunnen we ook bij het klimmen in de bergen gebruiken. de gezichtsbedekking is ook goed tegen de inademing van uitlaatgassen. De verkoper had plezier in onze aankopen.
Vlakbij Zhixue station stopten we om te eten bij een noodleshop. Lekker op krachten komen. Er hing een poster voor een gayparade. Dat zie je niet zoveel.
We werkten de dagboeken bij. De buren maakten reclame voor wateractiviteiten in de rivier bij Hualien. Idee voor toekomstige bezoekers?
Fietsen, fietsen. Het werd bewolkt, heerlijk fietsweer. Je hebt zoveel meer tijd om om je hen te kijken dan met de auto. Een heel vrij gevoel hadden we.
LC werd moe, niet gewend aan fietsen, pijnlijke dijen. Maar bleef doorzetten. Soms wandelden we een stuk, om de benen en rug te ontspannen.
Ergens onderweg passeerden we het huis van een patiënt, De vrouw riep ons. We maakten een praatje en LC zei dat de revalidatie van de man net zo'n zware tocht was als haar fietstocht. Bijzonder, onverwacht genodigd worden in hun kleine huis.
Het begon eerst te motregenen. Dat is lekker, veel zuurstof in de lucht. Later regende het harder. Het werd kouder. De tegen-de-zon-beschermingsmiddelen waren al lang in de tas verdwenen. Blote armen en benen voor mij. Natte bloes en broek voor LC.
We passeerden 2 jonge mannen, die met een rugzak langs de weg liepen.
Opnieuw kreeg ik honger. Nu stopten we bij een seven-11, de kleine supermarkt die je bijna overal in Azië vindt. Een warme kop koffie en wat bijkomen. Een zeer aardige jongeman hielp ons de free-wifi te installeren. Je kunt dan in elke seven-11 inloggen en gratis wifi gebruiken voor 1 1/2 uur. Het was me tot dan niet gelukt dit voor elkaar te krijgen, dus ik was de jongeman erg dankbaar.
Hup, weer de regen in. Nog een half uur waarschijnlijk en dan zouden we een station vinden, waarvandaan we huiswaarts konden keren.
Weer kwamen we de jonge mannen tegen, we maakten een kort praatje. Ze bleken van Taipei te zijn komen lopen in 5 dagen. Wouw, dat is leuk.We volgden het fietspad, dat is aangelegd langs snelweg 9.
Eindelijk bereikten we Guang Fu!
We hadden gehoopt Ruishui te halen, maar dan hadden we eerder moeten vertrekken en niet de omweg moeten maken in het begin.
Guang Fu, geweldig dat we het gehaald hebben. Eerst gingen we het station zoeken, om te kijken hoe laat de trein vertrok, waarmee wij met de fietsen konden terugreizen. Dat bleek pas uren later het geval te zijn. Met de eerstkomende trein mochten geen fietsen mee. Wachten tot 20:30 uur.
Het regende nog steeds. Eerst maar eens wat foerage zoeken voor de terugweg. We dwaalden door de kleine stad en kwamen een bakker tegen. We vroegen wat er in verschillende broodjes zat. Van een van de broodjes wist hij het niet, die had zijn vrouw klaargemaakt. LC kocht het en nog een ander. We vroegen naar een lekker restaurant en hij vertelde dat een paar straten verderop een noodleshop was, waar hij al vanaf kindsbeen komt. Dat gingen we uitproberen. We aten traag, we hadden nog veel tijd door te brengen. De smaak was heerlijk, alleen een beetje vet. Natuurlijk kwam LC weer patiënten tegenen bij het afrekenen bleek dat een vrouw al voor ons betaald had.
Naar 7/11, een plaats waar je altijd nog heen kunt. Wifi gebruikt en drinken gekocht voor onderweg. Daar kwamen onze dappere stappers weer aan! Druipend van de regen, maar echt moe zagen ze er niet uit. Met een colaatje in de hand kwamen ze bij ons zitten en we hoorden hun verhalen. Ze zijn 18 en 19 jaar oud, net klaar met de diensttijd. De een had het idee om Taiwan rond te rijden met de motor, de ander wilde fietsen. Ze besloten om samen te gaan lopen. Zo'n 35 km per dag. Ze dachten er zo'n 20 dagen voor nodig te hebben. We wisselden foto's en facebook uit.
Door de stromende regen liepen we naar het station. We brachten onze fietsen naar binnen ,naar de man die de kaartjes naar het perron controleerde. Hij hielp ons. We mochten de fietsen over het spoor naar het perron brengen, dat scheelde een hoop gesjouw op de trappen. De fietsen konden helemaal achterin de trein in een soort goederen compartiment liggen, bij collega fietsen. We vonden een plaats in de daarvoor gereserveerde coupe. Hoewel het buiten in de regen 22 graden was, was het koud in de trein, veel te koel. Ik bond de beschermingsmiddelen om mijn blote armen en benen en trachtte te rusten.
Het goot nog steeds in Hualien. LC kocht 2 regenjassen bij de onvervangbare 7/11. We fietsten naar huis, nog 20 minuten en dan... eindelijk thuis, waar we weer droog konden worden en warm.
