8. Filippijnen

Het was tijd voor een zgn. visarun, een reis om even in het buitenland te verblijven en weer het land in te komen om een nieuw visastempel voor 90 dagen te krijgen.
Vorige keer bezocht ik Hong Kong, deze maal vond ik een goedkoop ticket naar de Filipijnen, op 2 uur vliegen van Taipei. Ron, mijn studiegenoot gaat mee, hij heeft ook een verlenging nodig. De prijs is laag, het betreft een vliegveld Clark wat in oorsprong aangelegd is voor de Amerikaanse basis bij Angeles, 80 km ten noorden van Manilla. Angeles en de omgeving is vooral ingericht voor toeristen. Eten, een luxe shoppingmall en straten vol barretjes met prostituees.
Vanaf het vliegveld nemen we een jeepny naar het busstation. Een jeepny is een klein busje, wat vertrekt als het vol is, of je moet extra betalen. Ze zijn prachtig, al die verschillende types.



Fully airconditionate

in de jeepny

We zoeken eerst een goedkoop hotelletje in de buurt van het busstation. Het blijkt erg moeilijk te zijn om vegetarisch eten te vinden. we zijn veroordeeld tot de shoppingmall, terwijl er op straat van alles te beleven is.
Na het eten drinken we gezellig een biertje in een  barretje, vlakbij ons dormitorium.
We vragen om tips om de komende dagen door te brengen. 100 eilanden, dat lijkt mooi te zijn. Een busrit van 3, 5 uur zal ons daar brengen.

gezellige avond

De volgende ochtend met de tricycle naar busstation Dau. ik in het kleine bakje, waar een toepasselijke reclameboodschap me toelachte.
Vriendelijke mensen hielpen de juiste bus te vinden. We kochten wat te eten en drinken voor onderweg.



Niet geheel overbodig....

Tijdens de lange stops onderweg, kwamen verkopers hun waar aanbieden: water, thee, pinda"s, maiskolven, van alles ter foerage. In het eerste stuk passeerden we diverse dorpen. Dit deel was droog en beduidend armer dan Taiwan. Na uren werd de wereld groener, de mensen werden dikker en de magere koeien in het veld veranderen in welvarender dieren. Meer bloemen rond de huizen. De wereld veranderde langzaam, maar zeker, afhankelijk de vochtigheid.



vanuit de bus genomen




Op een gegeven moment passeerden we een motor, die een varken vervoerde in de zijspan. Allerlei aanpassingen aan motoren maakten het mogelijk om van alles te vervoeren. Soms hele families, in een trike, waar wij als grote westerlingen met ons 2-en een benauwde plek hadden. Ik in het bakkie, Ron in amazonezit achterop.
In de bus waakt de conducteur over de reizigers. Hij liet ons op de juiste plaats uitstappen en organiseerde een tricycle voor de rit naar de kust, vanwaar we een slaapplaats konden zoeken en mogelijkheden om een boottocht te maken.
Op de Filipijnen kom je erg veel en verschillende soorten kerken tegen. Een arm land biedt veel mogelijkheden. Ook in bus en trike is God aanwezig.

kijkje vanuit het bakkie van de trike

We gingen naar het toeristenbureau voor een slaapplaats en info over boottochten. Een dagje varen naar diverse eilanden met een eigen boot kost 1400 peso's, duikbril en flippers voor 150, dat is nog geen 30 euro p.p.. 2 man aan boord om te varen en gidsen. OK, veel geld voor ons, budget reizigers. Langzamerhand leerden we de prijzen die redelijk waren voor een trike. Het begon een sport te worden om een goede prijs te onderhandelen. een aardige dame vertelde dat zij ging over de overnachtingen in het dorp en we togen met haar per trike naar het dorp, dichtbij. Aldaar bleek dat haar functie ietwat beperkter was en haar huis de keuze was. Overigens prima, we kregen een duurdere kamer voor een lagere prijs, omdat we een goedkopere kamer zouden hebben. overigens is de gehuurde fan nooit gearriveerd. De vrouw zou voor ons koken, want nog steeds was vegetarisch eten een probleem. we gingen wat eten en water kopen voor de tocht van de volgende dag. Op de eilanden is niets te koop. met uitzondering van 1 eiland, waar alles natuurlijk schrikbarend duur was. Direct kwamen kinderen op ons af, blijkbaar zijn Europeanen een bezienswaardigheid. Het dorp is erg arm. En ik denk dat het een plaats is waar Filippines op vakantie gaan, en zelden buitenlanders.



onze slaapplek

Al wandelend kwamen we bij een kraampje, waar ons dezelfde bootreis voor de dezelfde prijs werd geboden en we zouden dezelfde formulieren moeten invullen. Betalen op een van de eilanden. We kozen deze tocht, maar betaalden achteraf en vulden nooit een formulier in. Fixers? Het lijkt of het hier gewoon zo werkt. Erg aardige mensen. Ik had een zwempak nodig, maar mijn maat was niet te vinden. Dan maar voor een klein prijsje een klein zwempak. Het zou zonde zijn om niet te snorkelen. Ik denk dat alle geld wat we hier uitgaven goed terecht kwam. De mannen op de boot kregen 150 peso's voor deze dag, dat was hun deel van het bedrag.
De volgende ochtend om 6 uur paraat, we wilden de zonsopgang zien. Die was wat verborgen achter wolken, maar het was heel bijzonder om zo in de stilte op et water te zijn en het langzaamaan steeds lichter te zien worden.

 

We sprongen in het blauw, groene water in de grot, letterlijk een sprong in de diepte. Veel vleermuizen vlogen er rond. De kleuren in de grot wonderbaarlijk. Via het gat konden we naar buiten zwemmen, de oceaan in, waar een onverwacht sterke stroom onze zwemcapaciteit op de proef stelde. Een fantastische ervaring. Een stuk verderop gingen we snorkelen. Het was nog vroeg, dus eigenlijk iets te donker om goed in de diepte te kunnen zien. Maar evengoed heel bijzonder.

een plaatje van wat we zagen, zo bijzonder

vleermuis eiland

Het op een na laatste eiland had een prachtige grot. Het was nog vroeg, dus we hadden geen zin om al terug te gaan. Op het laatste eiland namen we de tijd om te zwemmen, snorkelen, zonnen, schelpen te zoeken, dammen te bouwen en al wat je zo doet op een verlaten eiland. De mannen rustten in de boot. terwijl ik wat at en dronk, bedacht ik me dat je van 150 peso's niet veel eten en drinken kunt kopen. Ik gaf ze water en wat te eten en dacht na over het verschil in leven. Ik nam me voor hier met Ling Chih over te praten.

 Je ziet goed dat de eilanden uit lava ontstaan zijn. Veel gesteenten en fossielen zie je in de lava. De afkalving door het water veroorzaakt een structuur die me sterk aan de ijsbergen in Antarctica doen denken. De stilte, het water, de geometrische vormen.

n erug

 We keerden terug, moe en voldaan.
Het was tijd om de bus te zoeken voor de terugreis. We begonnen te lopen, maar de afstand naar het busstation was te ver. En de koffiemachine werkte niet, helaas. We namen een trike en nu wisten we wel de prijs.
Op het busstation wat drinken en eten gekocht. Niet te veel, want onderweg zouden de verkopers weer met hun verse producten komen. Zoals de gebrande pinda's met knoflook, de mais en de koude thee.

Nog een paar plaatjes van onderweg en nu konden we eindelijk in de door ons gewenste villa Santol overnachten. Een goedkope en schone plek, waar ze voor ons vegetarisch kookten: rijst met groenten en en ei.
De volgende ochtend ontbeten, terwijl het regende.

We hadden alle geluk met het weer gehad. Ik vreesde dat de regen de vorige dag al zou beginnen tijdens de busreis terug, maar dat gebeurde niet.
We namen de trike en een prive-jeepny naar het vliegveld.
Het personeel van Air Asia hield paraplu's boven ons bij het instappen van het vliegtuig. Aziatische gastvrijheid, heerlijk.


Ling Chih vertelde dat in haar jeugd de Filipijnen heel goed ontwikkeld en rijk waren. Een voorbeeld voor de Taiwanezen. Nu is de situatie omgekeerd. Een dictator heeft de rijkdommen uit het land gezogen. Enkelen zijn nog rijk. Maar het merendeel van de bevolking is arm en tracht bijvoorbeeld in het buitenland bij te verdienen in de zwaardere beroepen.